Poznaj nową metodykę obliczania zapotrzebowania na ciepło w budynkach. Norma PN-EN 12831:2006 zastępuje starsze przepisy. Wyjaśniamy kluczowe zmiany i zasady stosowania.
Kluczowe zmiany w metodyce obliczania zapotrzebowania na ciepło
Norma PN-EN 12831:2006 wprowadza nowe zasady. Zastępuje poprzednią normę PN-B-03406:1994. Zmiany dotyczą procedury obliczania. Określasz projektowe obciążenie cieplne budynku. Obowiązek stosowania normy pojawił się po nowelizacji rozporządzenia. Minister Infrastruktury podpisał zmiany 6 listopada 2008 roku. Norma obowiązuje od 1 stycznia 2009 roku.
Czym jest projektowe obciążenie cieplne?
Projektowe obciążenie cieplne to maksymalna moc cieplna. Jest potrzebna do utrzymania projektowej temperatury wewnętrznej. Dotyczy to najzimniejszego okresu w roku. Obliczenia wykonuje się dla każdego pomieszczenia.
Definicja i zakres normy PN-EN 12831:2006
Norma PN-EN 12831:2006 nosi pełną nazwę: Instalacje ogrzewcze w budynkach – Metoda obliczania projektowego obciążenia cieplnego. Została zatwierdzona 5 czerwca 2006 roku. Określa jednolite zasady obliczeń. Metodyka jest ujednolicona na obszarze Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN). Norma obejmuje różne typy budynków. Stosujesz ją do projektowania instalacji grzewczych.
Porównanie do PN-B-03406:1994
Nowa norma wprowadza wiele zmian. Projektowa temperatura wewnętrzna zastępuje obliczeniową temperaturę powietrza. Pojawia się pojęcie współczynnika projektowej straty ciepła. Norma PN-EN 12831:2006 przewiduje trzy systemy wymiarowania. Są to wymiary wewnętrzne, zewnętrzne i wewnętrzne całkowite. Polski załącznik krajowy narzuca stosowanie wymiarów zewnętrznych. Poprzednia norma PN-B-03406:1994 miała inną metodykę. Różnice dotyczą wielu wielkości i symboli. Tabela porównawcza przedstawia wybrane wielkości. Tabela 2 pokazuje indeksy używane w normie PN-EN 12831:2006.
| Cecha | PN-B-03406:1994 | PN-EN 12831:2006 |
|---|---|---|
| Określenie temperatury | Obliczeniowa temperatura powietrza | Projektowa temperatura wewnętrzna |
| Systemy wymiarowania | Jeden (zazwyczaj wew.) | Trzy (wew., zew., wew. całkowite) |
| Obowiązujący system w PL | Zazwyczaj wew. | Wymiary zewnętrzne |
| Straty ciepła do sąsiada | Nie uwzględniano | Uwzględniane |
Wydaje się celowe wskazanie najważniejszych zmian w stosunku do metody obecnej. Tak mówią materiały do zajęć z ogrzewnictwa autorstwa Michała Strzeszewskiego i Piotra Wereszczyńskiego.
Projektowa strata ciepła przez przenikanie
Projektowa strata ciepła przez przenikanie to kluczowy element obliczeń. Określasz ją dla każdej przegrody zewnętrznej. Obliczeniowe zapotrzebowanie na ciepło pomieszczeń określa zależność. Straty ciepła pomieszczenia przez przenikanie można określić z zależności. W obliczeniach uwzględniasz mostki cieplne. Norma PN-EN 12831:2006 wprowadza szczegółowe metody. Współczynnik przenikania ciepła jest ważnym parametrem.
Mostki cieplne
Mostki cieplne to miejsca o zwiększonych stratach ciepła. Występują na przykład na styku ścian i stropów. Norma PN-EN 12831:2006 wymaga ich uwzględnienia. Możesz stosować obliczenia numeryczne. Norma EN ISO 10211-2 opisuje tę metodę. Dostępna jest też metoda przybliżona. Korzysta ona z wartości stabelaryzowanych. Opisuje ją norma EN ISO 14683.
Straty ciepła do gruntu
Norma PN-EN 12831:2006 określa straty ciepła do gruntu inaczej. Podaje dwie metody obliczeń. Masz metodę szczegółową i uproszczoną. Norma EN ISO 13370 opisuje metodę szczegółową. Współczynnik strat ciepła przez przenikanie do gruntu definiuje się jako strumień cieplny. Płynie on z przestrzeni ogrzewanej do środowiska zewnętrznego. Należy przyjąć parametry gruntu. W przypadku podłogi nieizolowanej parametry są jak dla piasku. Straty ciepła pierwszej strefy podłogi obliczasz według wzoru 2. Uwzględniasz wymiar charakterystyczny podłogi.
Straty ciepła do sąsiada
Nowa norma uwzględnia straty ciepła do sąsiada. Dotyczy to przestrzeni ogrzewanych o różnych temperaturach. Straty ciepła między przestrzeniami ogrzewanymi obliczasz osobno. Wskazane jest izolowanie cieplne przegród wewnętrznych. Dotyczy to pomieszczeń ogrzewanych należących do oddzielnych jednostek. „Izolację taką warto wykonywać z materiału, który oprócz izolacyjności cieplnej ma właściwości izolacji akustycznej.” – tak podają źródła.
Wentylacyjna strata ciepła
Wentylacyjna strata ciepła została znacząco rozbudowana. Norma PN-EN 12831:2006 opisuje ją szczegółowo. Uwzględnia wentylację naturalną i mechaniczną. W przypadku wentylacji naturalnej powietrze ma temperaturę zewnętrzną. Obliczenia zależą od sposobu wentylacji. Norma podaje metody dla różnych systemów. Minimalna wymiana powietrza (nmin) wynosi od 0,5 do 2 wymian na godzinę. Tabela.3. przedstawia współczynnik poprawkowy. Dotyczy on wysokości pomieszczenia.
Wprowadzenie normy w życie
Obowiązek stosowania normy PN-EN 12831:2006 pojawił się po nowelizacji rozporządzenia. Dotyczy warunków technicznych budynków. Rozporządzenie zmieniające podpisano 6 listopada 2008 roku. Norma obowiązuje od 1 stycznia 2009 roku. Wprowadzenie nowej metodyki wymaga przygotowania. Sugerowana jest szeroka akcja popularyzatorsko-szkoleniowa. Należy dostosować programy komputerowe. Wspomagane komputerowo obliczanie obciążenia cieplnego jest powszechne. Programy muszą działać według nowych zasad.
Autorzy materiałów dydaktycznych dołożyli należytych starań. Zasady obliczeń zilustrowano przykładami. Tak mówią Piotr Wereszczyński i Michał Strzeszewski.
Podsumowanie
Norma PN-EN 12831:2006 ujednolica obliczenia. Dotyczy to obszaru Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego. Niewątpliwą zaletą jest jej ujednolicenie. Nowa metodyka jest bardziej szczegółowa. Uwzględnia mostki cieplne i straty do sąsiada. Zmiany dotyczą też strat do gruntu i wentylacji. Stosowanie normy jest obowiązkowe. Zapewnia prawidłowe projektowanie instalacji grzewczych.
Zobacz także:
