Dowiedz się, czym jest norma IEC 61131 i jakie języki programowania definiuje. Poznaj historię standaryzacji PLC i praktyczne wskazówki dla programistów.
Historia i potrzeba standaryzacji PLC
Programowalne sterowniki logiczne (PLC) wprowadzono w 1977 roku. Firma Allen-Bradley użyła mikroprocesora Intel 8080. Sterowniki PLC szybko zyskiwały na popularności. Jednak do końca lat 90. XX wieku panował chaos. Każdy producent tworzył własne rozwiązania. Brakowało spójnych zasad programowania. Użytkownicy napotykali problemy z kompatybilnością. Różne sterowniki wymagały odmiennych narzędzi. Programiści musieli uczyć się wielu systemów. To generowało dodatkowe koszty. Utrudniało wymianę wiedzy. Branża potrzebowała ujednolicenia. Standaryzacja stała się kluczowa.
Norma IEC 61131 – Co to jest?
Międzynarodowa Komisja Elektrotechniki (IEC) podjęła działania. Wprowadzono normę IEC 1131 w 1993 roku. Był to ważny krok. Norma zaczęła standaryzować sterowniki PLC. Określiła wspólne wytyczne. Norma IEC 61131 poszerzono i zaakceptowano w 1998 roku. Stała się międzynarodowym standardem. Określa ona wymagania dla sterowników programowalnych. Dotyczy sprzętu i oprogramowania. Norma IEC 61131 składa się z dziesięciu części.
Ile części ma norma IEC 61131?
Norma IEC 61131 składa się z dziesięciu części.
Części normy IEC 61131
Norma IEC 61131 to obszerny dokument. Jej części obejmują różne aspekty. Część 1 to postanowienia ogólne. Część 2 dotyczy wymagań sprzętowych. Określa testy dla urządzeń. Część 3 opisuje języki programowania. Jest to kluczowa część dla programistów. Część 4 zawiera wytyczne dla użytkownika. Część 5 definiuje wymianę informacji. Dotyczy specyfikacji usług komunikacyjnych. Część 6 zajmuje się bezpieczeństwem funkcjonalnym. Część 7 wprowadza programowanie rozmyte. Część 8 daje wytyczne do implementacji języków. Część 9 opisuje interfejs SDCI. Służy do komunikacji z czujnikami. Część 10 dotyczy formatu wymiany danych. Wykorzystuje format PLC open XML.
